The final (hele droevige maar hele blije)countdown

De laatste week is ingegaan, mijn laatste stagedag is vandaag en de countdown is begonnen. Of ik hier nou hysterisch gelukkig mee moet zijn of ongelooflijk verdrietig daar ben ik na een maand nog steeds niet over uit.

Aan het begin van mijn stage wilde ik niet. Niet naar Crowne Plaza, niet naar Shanghai en al helemaal niet naar China. Aan de andere kant van de wereld in Kaapstad: daar wilde ik zijn! Maar aangezien ‘flexible’ een van de waardes van de hotelschool is, heb ik geprobeerd om met een open mind naar China te vertrekken. In de eerste twee maanden was alles nieuw en fantastisch. Wanneer je 100 meter loopt in China zie je meer dan je in 19 jaar Nederland zult zien. Uitgaan doe je in de allergrootste en vetste clubs. Eten doe je met stokjes, en dan krijg je ook nog een de raarste en vetste dingen op je bord. (En nee, dit is vet in negatieve zin). En als laatste voel je je net de koningin/justin bieber/brad pitt. In de ogen van Chinezen ben jij de mooiste mens die ze ooit hebben gezien. Westersen zijn ‘goed’ en ‘geweldig’. Zoals ik al las in een lijst met 20 dingen die veranderen na leven in China:

11. Having your picture taken by/with strangers is a normal ordeal. Your face is probably in the camera roll of at least a dozen Chinese people you’ve never met.

Maar na twee maanden ervaarde ik de welbekende stagedip. Ik had twee fantastische maanden gehad met werken op de Club Floor. Lieve Chinese vriendinnetjes gevonden in mijn collega’s, en de meest leuke en interessante gesprekken gehad met gasten from all over the world. Peru, India, Amerika, Spanje, Frankrijk, Canada, Kaapstad je kan het zo gek niet bedenken of ze kwamen naar ons hotel. Mijn hotel staat bekend om zijn long stay guests en returning guests, en al deze gasten waren net als familie en zo behandelen ze ons ook. Maar na twee maanden vond ik het wel mooi geweest. Buiten Happy Hour was er niet veel te doen op de Club Floor en ik begon het steeds moeilijker te vinden om mijzelf in de wat saaiere uurtjes te vermaken. Shanghai was nog steeds top, maar de irritaties om Chinezen speelden toch steeds meer de bovenhand. Mensen die doen alsof ze je niet begrijpen, taxi chaufferen die je niet willen brengen omdat ze er geen zin in hebben, smerig staff canteen eten en mijn allergrootste irritatie: mensen die zo sloom lopen alsof ze een olympische medaille voor sloom wandelen willen halen, en mensen die midden in een lopende stroom stil gaan staan!

Maar toen ontdekte ik de meest fantastische zin ooit: This Is China. En TIC kan voor alles gebruikt worden. En zodra je beseft dat dit nou eenmaal China is en je er niks aan kan doen wordt het leven hier een stuk aangenamer!

Gelukkig was dat ook precies het moment voor een nieuwe uitdaging: werken in de front office. Dit werken in de front office werd algauw werken in de back office, waar ik stapels papierwerk kreeg. Ieder ander mens zou hier alleen maar depressiever van worden, maar ik was dolgelukkig. Ein-de-lijk moest ik echt hard werken en eindelijk had ik heel de dag wat te doen. Ik voelde me nuttig! In de back office kreeg ik algauw meer verantwoordelijkheden, veel e-mails sturen naar gasten, VIP kamers voorbereiden, guest comments verzamelen en membercarts updaten. Nog steeds geen taken om over naar huis te schrijven, maar mijn motivatie voor stage was weer gewekt.

Voordat ik naar China ging had ik nooit gedacht dat ik het hier naar mijn zin zou hebben. Ook al verzekerden al mijn vrienden mij ervan dat ik het overal wel leuk zou maken, bleef het moeilijk om dat te geloven. Maar ik heb het in Shanghai fantastisch gehad. De stad heeft een plekje in mijn hart gekregen en mijn lieve collega’s ook, al moet ik eerlijk zeggen dat de rest van de Chinese populatie dat nog steeds niet heeft. De mensen van school die hier met mij waren: Berend, Thom, Lisanne, Anouk, Richard en Guy hebben ervoor gezorgd dat ik me hier uiteindelijk thuis voelde en samen hebben we de meest grappige en leuke dingen meegemaakt, maar elkaar ook gesteund om momenten dat we echt niet meer wilden.

De laatste maand hebben we dan ook volop genoten. We zijn naar Beijing geweest waar de Chinese muur hebben beklommen en vreselijk veel leuke andere dingen hebben gedaan. Een kleine greep uit het assortiment:
- Peking duck gegeten, en ja er komt inderdaad gewoon een eend het restaurant in rijden die dan voor je neus aan stukken wordt gesneden
- De bell & drum tower bezocht
- Op het ijs gestaan (jaja), en gezien dat Chinezen alles op ijs doen behalve schaatsen: zaatsen (zitten schaatsen), fietsen op het ijs en zelfs een soort jetski’s met motoren
- Een tuk tuk rit gemaakt door Bejingse straten
- Op een berg gestaan met uitzicht op heel Beijing en de verboden stad
- De verboden stad natuurlijk bezocht
- Én, last but zeker not least voor de echte kenners, heeeeel gortig gegaan op het ontbijt buffet van Holiday Inn
Daarnaast zijn we heel veel uit eten gegaan, hebben we heel veel geshopt en zijn we nog meer uitgegaan.

De afgelopen vijf maanden leken onmogelijk lang toen ik eraan begon, maar zijn zoals iedereen al zei, onmogelijk snel voorbij gevlogen.

Daarom sluit ik deze blog graag af met de woorden: goodbye crazy but beautiful Shanghai, until we meet again!

Na mijn waanzinnige vijf maanden zeg ik dan tegen jullie:
Ciao, doeiii en tot in Nederland!! (wiehoe!)